z roku 2002, budynek Martin-Gropius-Bau w Klinice Krajowej w Eberswalde, na zlecenie Krajowego Urzędu Budowlanego w Bernau i Ministerstwa Finansów Brandenburgii.
Podwyższony pasaż długości 60 m łączy budynek kliniki z obiektem gospodarczym, prowadząc na wysokości ok. 3 m przez park i ogród ziołowy. Jest całkowicie przeszklony z obu stron, co umożliwia swobodne spojrzenie na otaczający park. Na szynie biegnącej wzdłuż całego pasażu zawieszona jest zasłona. Utrzymana w tradycji angielskich tkanin dekoracyjnych, została uszyta podwójnie – z delikatnego, miękkiego, trudno palnego materiału oraz z podszewki, co współtworzy piękny i równomierny układ fałd. Jej wymiary, 460 cm szerokości i 240 cm wysokości, to trzy dziesiąte całej długości pasażu. Obsługiwane silnikiem cięgło bardzo powoli, niemal niedostrzegalnie, w ciągu 12 godzin przesuwa zasłonę przez cały obiekt. W historii kultury i sztuki zasłona jest środkiem często używanym przy inscenizacji. Obok dyskursu o układzie fałd, w którym akcentuje się harmonię całości, wprowadza wątek gry z ciekawością, rzeczywistością i fantazją. W roku 1965 Lacan pisał: „Jeżeli chce się kogoś oszukać, wystarczy mu tylko pokazać obraz zasłony, tzn. czegoś, poza co pragnie on zajrzeć“. Przy niezauważalnym ruchu zasłony chodzi o ukrywanie i odkrywanie, obecność i nieobecność. Każda pozycja wprowadza nowe Przed i Za, inscenizuje na nowo pomieszczenie i krajobraz. Czerwona zasłona, uszyta z delikatnego materiału i posiadająca obfite fałdy, wywołuje skojarzenia z kurtyną teatralną. Podwyższona pozycja oszklonego pasażu wzmacnia to wrażenie i sprawia, że krajobraz staje się sceną. Tytuł, curtain.mov, sugeruje nazwę pliku z filmem wideo: swym wzorem okien, na tle którego przesuwa się w zwolnionym tempie powierzchnia czerwonej zasłony, pasaż przypomina oś czasu w programie do montażu filmów. curtain.mov porusza się ze stałą szybkością 1,2 mm na sekundę, około 720 razy wolniej niż człowiek, który do przejścia przez pasaż potrzebuje minuty. Regularność ruchu może służyć orientacji w czasie i przestrzeni. Ruchoma, barwna powierzchnia zasłony nadaje rytm grze pionowych linii stalowych wsporników pasażu i jego otoczenia. Przez to fragmenty krajobrazu niezauważalnie, lecz stale się zmieniają, osie widoku są wciąż na nowo dzielone i akcentowane – krajobraz i natura objawiają się we wciąż na nowo ustalanych ramach.
Foto: Thorsten Goldberg